|
|
Bionieuws over mijn presentatie op NIBI congres, 7 juni 2024 |
Maarten Loonen in de pers
|
|
|
|
Een veelkleurig feestje zouden we gaan vieren op de 10de NIBI-conferentie voor vmbo en onderbouw havo en vwo. Alles zat mee. Een bijna uitverkochte zaal (op twintig kaartjes na) met goedgemutste biologiedocenten. En ook het weer was prima – een paar spatjes mag de pret niet drukken. Deze feestelijke editie startte met een quiz waarin ik het heel onverwachts moest opnemen tegen de zaal. Gelukkig wist ik zeven van de tien vragen en sloeg ik geen modderfiguur. En dan kondig ik poolonderzoeker Maarten Loonen aan die al 35 jaar lang naar Spitsbergen gaat om te onderzoeken hoe de natuur verandert onder invloed van het steeds warmer wordende klimaat. In de meer dan vijftien jaar dat ik conferenties organiseer heb ik mij nog nooit zo naar gevoeld na afloop van een lezing. Ik wist dat Maarten met een zwaar verhaal kwam. Maar het slaat in als een bom. Weg feeststemming. Maarten laat foto's zien van gletsjers die in honderd jaar tijd een schim zijn geworden van wat ze waren. Van meters hoge imposante glinsterende ijsmassa’s met besneeuwde pieken in de verte toen, tot een dunne ijsplaat met daarachter donkergrauwe sneeuwloze bergtoppen nu. Een filmpje van een gigantisch brok ijs dat te water stort maakt indruk. Ik waan mij even op Spitsbergen. Dan vertoont Maarten beelden van ijsberen die voorheen bijna nooit op Spitsbergen kwamen, maar nu vanwege voedselgebrek zijn overgestapt op het leegroven van nesten van brandganzen die daar broeden. Zijn stem breekt. Met een snik vertelt de poolonderzoeker over hoe een jonge ijsbeer te lang moest zwemmen voordat hij weer bij ijs kwam. Het beertje had geleerd 150 meter te zwemmen, maar vond na 300 meter nog geen ijs en keerde tevergeefs om. Toch zijn het niet de zielige ijsberen die dit verhaal zo onthutsend maken. Het is Maarten zelf. Bij deze poolbioloog staat de klimaatverandering op zijn netvlies gebrand en dat voel en zie je als hij deze ‘Noodkreet vanuit Spitsbergen’ (de titel van zijn lezing) over ons uitstort. Indrukwekkend en onthutsend en daarom vertel ik het graag door. Maarten eindigt, met een brok in zijn keel, met een donkerrood gekleurd streepjespatroon dat 4 graden opwarming voorspelt als we niets doen aan de uitstoot van broeikasgassen. Met alle gevolgen van dien. ‘Ik ga dat niet meemaken, maar mijn kleinkinderen wel.’ Ik ben er stil van, denkend aan Mirre, onze jongste, die in 2090 haar 75ste verjaardag zal vieren. Tycho Malmberg |
| www.maartenloonen.nl/pers |